Monday, August 25, 2014

Seorang sahabat, teman dan rakan seperjuangan

Mula-mula aku kenal hang, masa tu aku ingat hang jenis manusia yang susah aku nak kawan. Bukan sebab apa pun. Sebabnya rambut terpacak hang tu membuatkan hang nampak macam douche di mata aku. Ya, aku silap. Sebenarnya aku yang salah, aku terlalu awal buat kesimpulan.

Semester satu di politeknik, aku belum betul-betul rapat lagi dengan hang. Masa tu aku baru sikit-sikit mula kenal dengan perangai hang. Tapi yang aku pasti, hang bukan manusia yang merapu.

Aku betul-betul rasa rapat dengan hang bila hang dengan kawan-kawan lain duduk serumah. Cerita dia masa tu budak-budak bilik depan selalu tidur petang. Jadi, aku selalu lepak bilik hang kalau masa tu depa tidur. Kalau nasib aku baik, boleh la aku masuk bilik. Sebab Lah selalu kunci bili. Alasan dia, bebai (gaduh) dengan awek. Masa tu aku mula nampak satu perangai hang. Hang ni jenis manusia yang boleh layan ja macam mana jenis kawan pun. Macam mana orang kacau hang pun hang gelak ja. 

Aku selalu kutuk hang. Masa hang study untuk final exam, hang selalu kunci bilik. Bila aku tanya hang kata tak study. Apa lagi, masa tu la aku nak bahan hang. Tapi, aku tau. Hang tak pernah kecil hati pun dengan perangai aku ni. Aku ni memang jenis manusia yang suka mengata. Tapi, dalam tak sedar aku rasa aku dah mula boleh terima kawan macam hang. Sebab apa? Sebab aku melawak kasar hanya dengan orang yang aku rapat. Aku ingat lagi, masa hang tengah sedap tidur, aku selalu buka laptop hang, lepas tu aku buka lagu kuat-kuat. Lepas tu aku keluar. Aku suka kacau hang tidur. Tapi, hang rileks ja kelip bijik mata lepas tu tutup lagu yang aku buka. 

Hang tak pernah marah aku. Masa hang tengah sibuk buat assignment pun aku boleh kacau hang, tapi hang tenang ja dok menaip sambil gelak. Betul aku cakap, hang orang yang senang. Mana aku nak cari manusia yang tak hisap rokok tapi boleh tahan dengan bau rokok. Bayangkan, bilik kecik yang hang duduk dengan Lah tu, kalau aku masuk mesti aku hisap rokok sampai bekepul asap dalam bilik hang. Sikit pun hang tak pernah halau aku keluar. 

Aku selalu cakap "Ish, Afiq tak suka la tu aku hisap rokok dalam bilik dia"

Tapi hang gelak sambil cakap "Hang buat teruk aih"

Ayat tu selalu hang cakap bila hang jadi segan dengan kawan-kawan.

Bila aku pinjam duit pastu aku nak bayar balik hang mesti cakap "hang buat teruk aih, lima kupang ja pun" 

Bila aku tidur kat katil hang pun hang selalu bagi ayat tu. Pernah sekali, aku bangun dari tidur nampak hang tidur sebelah aku. Sikit lagi nak jatuh. Aku kan besar macam gajah dulu. Tapi hang tetap buat muka selamba hang tu. Ekspressi muka hang yang suka buat aku suka gelak kat hang. Sebab hang jenis manusia yang mudah kawan-kawan nak melawak kasar.

Masa kita pi bercuti kat batu feringgi, hang dok kelam kabut nak naik kuda. Hang tau tak, aku rasa lawak gila. Sebab masa tu aku nampak hang macam budak-budak. Tak tau sebab apa, mungkin sebab cara hang paksa kami teman hang naik kuda. Ekspressi muka hang masa tu. Lawak. Tiap kali aku tengok balik video tu aku gelak. Makin lama tengok makin lawak.

Ingat lagi tak, malam masa kita bercuti tu. Kita main game kad. Sebenarnya, hang dah menang banyak kali dah. Tapi hang tak tau. Sebab apa? Aku dengan Peco main bohong. Kami main tukar kad. Masa tu, aku rasa seronok sangat. Sebab aku suka tengok hang kalah game dengan kawan-kawan. Bila hang kalah, kami semua gelak kat hang. Tak cukup dengan gelak, kami kutuk hang lagi.

Aku memang suka gelak dekat hang. Sebab aku suka cara hang yang tak mudah marah. Masa hang dapat interview kat USM, masa tu aku, Peco, Appy dengan Adib teman hang. Aku tak tau sebab apa. Tapi aku rasa bangga bagi pihak hang. Masa hang interview tu, kami tengok hang dari jauh. Sambil dok kutuk hang. Dok gelak kat hang dari jauh ja. Aku teringat masa tu, tak tahu dari mana ada idea timbul kat Adib nak snap gambar ala-ala "kesian" nak tunjuk kat hang. Sebab apa? Kami suka-suka ja nak buat hang rasa bersalah. Lepas tu kami nak gelak kat hang.


Ingat gambar ni? Sebenarnya ni gambar berlakon ja. Tapi, Appy tu aku rasa dia tidur betul-betul. Hang tau kan dia macam mana? Peco tu macam biasa dok buat letih dia. Aku ingat lagi, banyak kali hang minta maaf kat kami. Tapi kami dok gelak ja kat hang. 

Tapi, belum sempat kami tunjuk gambar ni pun hang dah rasa bersalah.

Hang tak lupa pun kami yang tengah tunggu hang habis interview tu. Aku ingat lagi, hang bagi air kotak kat kami. Tapi kami buat-buat tak mau sambil dok kutuk hang. Tapi, habis juga kami minum. Bukan setakat tu ja, aku minum dengan air hang sekali, kalau tak silap aku, aku makan sekali roti hang.

Hang? Gelak ja, sambil mulut tak berhenti minta maaf. Padahal kami sikit pun tak rasa beban. Masa on the way balik tu, semua orang yang dalam kereta hang tidur. Aku pun tertidur. Tapi aku tidur tak lama. Sekali aku jaga aku tanya hang soalan yang sama. Berulang-ulang kali.  Serius aku cakap, kami bangga dengan hang. Sebab masa kat poli dulu hang tak boleh nak mengembangkan hang punya bakat. Sebab, kami kawan-kawan pula, suka gelak dekat hang.

Tapi, hang tau tak sebenarnya hasil kerja hang tu elok-elok semua. Masa kita dah habis poli, aku rasa aku ada bagitau hang. "Hang boleh pi jauh."

Tapi hang kata aku perli.

Aku gelak tanpa bagi jawapan ya atau tidak. Tapi sebenarnya, aku cakap benda yang serius. Kami kawan-kawan pernah sembang pasal hang kat belakang. Kami suka dengan hasil kerja hang. Tapi biasa la, kawan-kawan macam kami ni suka gelak kat hang ja. Aku selalu guna modal hang edit muka hang bagi bersih nampak ala-ala model. Selalu gelak dekat hang.

Lepas habis diploma, kita ikut haluan masing-masing. Tapi, kita masih lagi contact dalam facebook. Walaupun hang jenis yang susah nak balas komen. Aku tau, semua komen kami hang akan baca. Masa semester tengah berjalan, kita tak ada langsung mesej apa-apa.

Tapi, bila mula cuti semester, aku, Adib dengan Peco akan pi rumah hang. Kalau boleh kami tak mau contact hang dulu sebelum pi rumah hang. Sebab apa? Bila hang dapat berita kami nak pi rumah hang, hang akan prepare macam nak buat kenduri. Serius aku cakap, aku segan. Tapi segan tu macam tak ada pun. Makan habis jugak. Sebab bila duduk kat rumah hang, kita jadi tak serius. Gelak macam-macam.

Beberapa bulan lepas tu, kami lost contact dengan hang. Tiba-tiba Lah bagi berita yang hang kena kanser. Kami tau lepas hang kena bedah. Masa tu kami pi rumah hang ramai-ramai. Hang macam biasa, sambut kami macam orang buat kenduri. Siap ada durian lagi. Masa aku nampak hang kurus tu, aku dapat rasa hang punya sakit. Tapi, hang cerita dekat kami yang hang tak sakit. Hang cakap cuma kena jaga makan ja. Aku terus terang cakap, aku percaya kat hang. Sebab aku tau hang kuat.

Aku ingat lagi, macam mana mulut bodoh aku ni boleh terlepas cakap dekat mak hang. Masa aku keluarkan soalan tu, aku nampak mak hang nangis. Betul Afiq, sejak dari hari tu aku dah set dalam kepala aku satu benda. Aku akan mula berfikir sebelum bercakap. Family hang pun dah macam family kami. Mak hang pun kami panggil mak, lepas tu gelak macam rumah hang tu rumah kami.

Lepas tu, beberapa bulan aku tak jumpa hang. Sebab aku sibuk dengan pengajian aku. Sampai la dekat kenduri Talha. Masa aku jumpa hang tu, aku nampak ada benda tumbuh dekat leher hang. Aku tak sanggup nak tanya. Jadi, aku positifkan diri aku. Aku cakap "Benda tu akan hilang".

Masa tu hang ada cakap hang segan nak jumpa kami, aku tak tau hang segan sebab apa. Sebenarnya kami tak ada masalah langsung nak jumpa hang. Aku tak tau cerita sebalik derita hang tu. Aku ingat hang malu nak jumpa kami sebab ketumbuhan yang naik tu. Bila aku bagi soalan banyak-banyak dekat hang, hang macam bercelaru. Sebab tu la aku mula kutuk Lah. Aku mula bagi lawak-lawak bodo. Hang? Cara hang gelak tu tak berubah pun. Senyum hang tu tetap sama macam tu jugak. Aku tau hang sakit. Tapi, dalam sakit hang tu hang masih boleh bagi senyuman hang tu. Kami nampak dekat mata hang Afiq. Hang memang kuat.


Hang punya senyum tu tak pernah berubah. Serius aku cakap, hang memang kuat. Dalam hang menanggung kesakitan ni, hang boleh lagi panjat gunung, berbasikal, kayak dengan banyak macam-macam lagi hang buat. Aku masa ni dah sampai satu tahap yang aku bertambah bangga dengan hang Afiq. Masa tu aku nak bagi hang tau yang aku nak hang terus bertahan. Tapi, aku tak cakap. Ayat tu tak keluar.

Masa kenduri Bad, hang mai. Tapi kita jumpa dekat Kacha. Masa tu aku nampak hang kuat macam biasa. Tapi, aku nampak perubahan fizikal hang. Hang tunjuk kaki hang yang bengkak. Masa tu, aku masih buat lawak bangang untuk hang Afiq. Sebab aku macam dulu jugak, aku suka tengok reaksi hang dengan lawak aku. Hang masih sama dengan hang punya gelak. Dalam tak sedar, aku betul-betul nak hang bertahan Afiq. Tapi Afiq, ayat tu tak keluar.


Masa raya haritu, aku nampak hang atas kerusi roda. Aku perasan kaki hang kedua-dua bengkak. Tapi, cara hang tetap sama. Cara hang gelak tu tetap tak berubah. Aku tau hang sakit. Masa tu aku perasan, hang tak selesa. Lepas kita bergambar, hang bagi surah yassin kat kami. Hang suruh kami baca bila tiba masa nanti.

Afiq, sikit lagi mata aku nak berair. Tapi, aku tak boleh kalah dengan hang. Hang tau kan aku macam mana? Takkan aku nak nangis kat situ. Nanti Peco gelak kat aku. Hang tau kan kita kawan-kawan macam mana?

Masa kawan-kawan lain kat luar rumah hang menunggu Pali, hang bagitau aku "Aku kuat bila ada kawan-kawan". Aku tau, tu cara hang nak berterima kasih. Kan? Afiq, hang tak payah bagitau pun aku faham. Hang memang kuat. Tak payah bagitau pun aku tau hang kuat. Masa kita tengah sembang, tiba-tiba hang cakap hang nak tidur sebab hang letih. Kami tak balik lagi, tapi kami masih bersembang kat situ lagi. Gelak kuat-kuat kacau hang tidur. Bila kami nak balik, hang mintak maaf sebab tak dapat nak layan kami. Sepatutnya, aku yang kena mintak maaf. Masa tu aku nak bagitau hang untuk terus bertahan. Tapi Afiq, ayat tu tak keluar. Aku boleh salam tangan hang sambil genggam kuat-kuat dengan harapan hang paham aku punya isyarat.
Dua puluh Ogos, Lah call aku. Dia kata hang dah tak ada. 

Afiq, aku marah dia. Aku tau dia tak melawak, tapi aku marah dia sebab aku mengharap yang hang masih ada. Tapi, tak. Masa tu, aku betul-betul celaru. Aku tak faham apa yang aku rasa. 

Masa aku tengah tunggu Lah, macam-macam rasa sampai kat aku. Aku sendiri pun tak faham apa yang aku rasa. Aku jadi dungu.

Sampai dekat Changloon, aku tak sempat nak sembahyangkan jasad hang. Aku tengok keranda dari luar. Dalam diri aku, aku mintak tu bukan hang. Aku nak sangat hang mai dari belakang aku tepuk bahu aku, kata aku kena bohong. Aku masih tak percaya. Masa aku jumpa adik hang, dia peluk aku.

Afiq, aku jadi lembik. Aku dah tak boleh tahan. Hang tau kan?

Masa depa letak jasad hang betul-betul depan aku, macam-macam benda flash dalam kepala aku Afiq. Banyak benda aku buat dekat hang. Banyak benda yang aku nak cakap sebagai seorang sahabat tapi aku tak cakap. Banyak Afiq. Aku masih belum bersedia untuk kehilangan seorang sahabat macam hang. Aku masih tak percaya yang bawah kain putih tu hang.

Kalau hang tengok aku masa tu, aku tau hang gelak kat aku.

Aku tau Afiq.

Aku tau apa hang nak bagitau aku.

Afiq. Hang kuat. Hang la kawan yang baik. Dalam ruang hati aku, takkan hilang nama hang Afiq. Aku ambil semangat hang Afiq. Aku akan jadi kuat macam hang Afiq. Kalau hang nak tau, aku lonjak satu langkah besaq pi depan. Aku pakai semangat dari hang Afiq. Aku nak kuat macam hang. Aku harap hang tenang ja kat sana. Aku harap hang duduk dengan golongan orang yang beriman.


Afiq, hang tau kan lelaki punya ego? Hang tau kan aku macam mana?

Tapi hari ni aku letak tepi sat semua tu, aku nak hang tau satu benda.

Aku sayang hang.

Hang kawan aku selamanya. Semua kawan-kawan kita sayang kat hang. Semoga hang tenang kat sana. Kalau hang nampak aku taip macam ni, mesti hang gelak kat aku kan.


Berehatlah dengan tenang sahabatku.

Afiq Jamaluddin.